در این رساله به تولید ابزاری برای بهینه سازی نحوه توزیع تکیه گاه های منفرد در سازه های مسطح و پوسته ای پرداخته شده است. از نقطه نظر معماری عموما ساختارهای پوسته ای و مسطح با تکیه گاه های منفرد با سیستم های دو طرفه بتن درجا تعریف می شوند. به همین دلیل ابزار تولید شده برای بهینه سازی نیز برای سیستم های بتنی تعریف شده است. البته این ابزار برای سایر سازه های باربر دو طرفه که با دیگر مصالح ایزوتروپیک ساخته شده اند نیز قابل استفاده می باشد. این ابزار انواع فرم های هندسی را می پذیرد و می تواند در مراحل اولیه پروسه طراحی راهکارهای متعددی را برای نحوه توزیع تکیه گاه ها ارائه دهد. ابزار مورد نظر بر اساس مدل سازی پارامتریک، روش های آنالیز المان محدود با به کارگیری تئوری الاستیک خطی و بهینه سازی با استفاده از الگوریتم های ژنتیک عمل می کند.