طراحی رایانشی در مورد جستجو در طراحی است، به ما این امکان را می دهد که گزینه های مختلف را کشف کنیم که با کانسپت های مشخص امکان پذیر است.

در دانشگاه اتودسک در سال ۲۰۱۶ برای ایجاد یک نمونه ای که طراحی رایانشی و ساخت دیجیتال را نمایش دهد، طراحان اتودسک با با تجربه ترین مهندسین موادی که در زمینه های مختلف فعالیت می کدرند همکاری کردند.این نتیجه ای است که حاصل شد.

اسم من Sean Ahilquist است.و من استاد معماری در دانشگاه میشیگان هستم. تمرکز تحقیقات من اینجا بر روی طراحی و مهندسی کردن پارچه است. اسم من Jim Durham است و من صاحب شرکت سنگ Quarra هستم. در Madison Wisconsin و ما سنگ بریده شده تولید می کنیم. این در واقع یکی از سنگ هایی است که برای پروژه اتودسک برش خورده شش و نیم تن وزن دارد.از ابتدا انسان با سنگ کار کرده است. و بسازی از تکنیک های به کر برده شده بر روی سنگ.از زمان شروع تمدن تا به امروز هنوز تغییر نکرده است.امروزه با در دسترس تر بودن کامپیوتر و نرم افزار توانایی ها و فرصت ها بشدت زیاد شده اند.شرکت Quarra در این مورد کنجکاو بوده و ما دوست داریم که با معماران و طراحان و هنرمندان کار کنیم.که مرز ها را جابجا می کنند و ما را به چالش می کشند تا ما بتوانیم کاری را انجام دهیم که تابحال انجام نشده.

هدف از طراحی پاویون طراحی مولد در واقع برای نشان دادن ارتباط طراحی رایانشی و ساخت است.ایده این بود که یک ماده ای بدون درزی ساخته شود که از چند ماده مختلف تشکیل شده است با توجه به این موضوع تلاش بر این بود که یک حجم یکپارچه سنگی ساخته شود و آن را به یک مصالح سبک پارچه ای متصل کنیم که می توانست بدون درز و به شکل نرمی فرم را ادامه دهد.

با زمان کمتر از سه ماه برای طراحی و ساخت کانسپت، نیاز به همکاری تیم های مختلفی از سرتاسر دنیا بود تا مسیر جدید را برای رساندن طرح در زمان مقرر بررسی کنند.

مباحثی که پیرامون این موضوع ایجاد شده همکاری زیادی را بین افراد می طلبد.و عملا این همکاری خیلی مستقیم و  همزمان بین افراد صورت می گیرد.موضوع جالب توجه این بود که مواقعی  که لازم بود ما  به صورت نزدیک با هم صحبت می کردیم.عملا در مورد زمانی بود که این دو مصالح با یکدیگر مرتبط می شوند.و اینکه آنها چگونه بخش خود را طراحی کردند و اینکه من چگونه از آن بخش به بعد را طراحی کنم.

معمولا در کار ما ارتباط نرم افزار طراحی با ربات و وسایل ساخت کاملا قطع می شود در مورد پاویون اتودسک هیچ قطعی بین این دو پروسه وجود ندارد.الان که این ارتباط به صورت یک حلقه رفت و برگشتی است، ما باید یک سری کارهای دستی را انجام دهیم .می توانیم این پروسه را سریع تر کنیم و برای پروژه های بزرگ تر ما قطعات مختلفی داریم .می توانیم هندسه را وارد کنیم و نرم افزار برای ما تمامی مسیر ابزارها را ایجاد می کند.این پروژه این مسئله را نشان می دهد که می توان با یک زمان کوتاه از مرحله توسعهمصالح دلخواه به مرحله ای رسید که آن را برای یک طرح خاص به کار برد و در انتها آن  را در یک پروژه با مقیاس ۱:۱ استفاده کرد.

موضوعی که من فکر می کنم در مورد آینده حوزه ساخت جالب است این است که نه تنها حوزه ای که طراح یا معمار در آن درگیر می شود را توسعه می دهد بلکه به این پرسش که ما چرا با مصالح به این شکل کار می کنیم و اینکه چرا به عنوان یک معماری واقعی عمل می کند.