در این مقاله نویسنده به طور خلاصه به بررسی پروسه طراحی برج های دبی می پردازد و سپس به طور خاص برج ۲۹ را مورد بررسی قرار می دهد، برجی که با فرمی دراماتیک و با ارتفاع ۵۵۰ متر بلندترین آسمانخراش در این مجموعه است. نویسنده در ابتدا ایده های اولیه طراحی معماری را ارائه کرده و سپس کانسپت های طراحی سازه که در پروسه فرم یابی برج نقش زیادی ایفا کرده اند را معرفی می نماید.